Դեպի անապատ հողմը կըսուրա,
Խոր լռության մեջ կանցնի կմարի.
Դեղին քարերե իմ շիրմի վրա
Կըբուսնի մենակ տատասկը վայրի;
Եվ անապատում, և հավերժական
Անուրջում հոգիս կըլսե, կզգա
Ղողանջը զանգի տիեզերական
Եվ մեղմ կըգգվե տատասկին դժնյա …
1901
Լիդո /Վենետիկ/